ورزش و عرفان

از ورزش و تربیت بدنی چه تلقی و برداشتی دارید؟

شاید ورزش به معنای آموزش حرکت صحیح باشد؛ حرکت دست و پا برای راه رفتن و دویدن و شنا کردن و دفاع کردن و حمله کردن اصولی دارد که انرژی کمتر مصرف می کند و بازده بیشتر می آورد، و ماهیچه ها را می پرورد؛ یعنی به جای خسته کردن، ورزیدگی می آورد و نیرو ذخیره می کند، در حالیکه تو را به مقصود هم رسانده و پیش برده است.

این تلقی از ورزش را با آن چه ما در دوره های دبستان و دبیرستان و حتی در باشگاه ها شاهدش بوده ایم مقایسه اش کنید.

ساعت ورزش در مدرسه، ساعت آموزش نبود. بچه ها به جان هم می افتادند و خود، آن چه در بساط داشتند خرج می کردند. اگر برنامه نرمش و احیاناً مسائل ورزشی هم مطرح می شد، داستان به جوک و تمسخر می کشید و بچه ها با نگاه و لبخند استاد بچه های نرمشکار را به بازی می گرفتند و حق هم داشتند؛ آخر این نرمش ها، حرکت های مجهولی بود که به خاطر هیچ هدف معلومی دنبال نمی شد و طبیعی بود که بچه ها از زیر بارش فرار کنند و یا با تمسخر استقبالش کنند.

ورزش دو تا حد دارد که آنرا از لغو و لهو و لعب جدا می سازد.

ورزش آموزش حرکت صحیح و درست است، این یک حد و حد دوم این که این حرکت صحیح باید به خاطر هدف عالی و صحیحی دنبال شود.

اگر ورزش حد اول را نداشته باشد و حرکت، صحیح و اصولی نباشد، لغو است و چه بسا مضرّ و خطرناک. و اگر بازی های سیاسی در میان بیایند، این جا ورزش به لهو و لعب و بازی و سرگرمی تنزّل کرده و آلت دست کسانی شده كه از آب هم کره بگیرند.

این دو تا حد است که ورزش را از پوچی و تظاهر و سیاست های فریبکارانه می رهاند و از همین جاست که ورزش می تواند مبتلا به ریا و خود نمایی، تظاهر، استثمار، انتقام، عصبیت، سرگرمی و بازی شود.

همان طور که می تواند گذشت، فتوّت، مردانگی، پاسداری از مظلومان و پناهداری مظلومان را در خود داشته باشد. آن چه به ورزش حال و هوای قدس می دهد، خود حرکت ها نیستند، که بینش و عرفان ورزش است، هدف عالی و جهت عالی ورزش است.